Fæðingarsaga Lilju Unnarsdóttur
Lilja mætti í heiminn á viku 40, degi tvö þann 23.08.23. Daginn fyrir var ég með smá túrverki um
morguninn en þar sem að það hafði líka gerst vikunni áður pældi ég ekki mikið í þeim. Mamma
var komin suður til að aðstoða okkur með eldri dóttur okkar þegar að fæðingunni kæmi. Við
áttum því notalegan dag saman fórum að sjónum og fengum okkur kakó og fórum svo í sund í
blíðskaparveðri. Mamma er nuddari og var nýlega búin að læra punkta til að hjálpa konum af
stað svo eftir að við vorum búnar í sundinu þá ýtti hún við punktum í fætinum á mér, ég hvíldist
vel eftir það. Við fjölskyldan áttum svo bara ósköp venjulegt rólegheita kvöld.
Eldri dóttir okkar kemur svo upp í um hálf 1. Ég finn fyrir mjúkum samdráttum og hugsa
að sennilega sé þetta að fara af stað. Reyni að sofna aftur en get það ekki. Eftir að hafa andað
með nokkrum mjúkum bylgjum finn ég að ég er svöng og fer fram í eldhús að gera mér
smoothie. Anda og hreyfi mjaðmir í átta hreyfingu þegar að samdrættirnir koma standandi í
eldhúsinu hallandi mér á eldhúsbekkinn, tek hvern fyrir sig og hlusta á hvað þarf. Finn að þeir
eru að ágerast og er smá pirruð að ná ekki alveg takti við djúpa öndun. Sleppi því svo og geri
það sem ég get og einbeiti mér að því að slaka og hleypa kraftinum í gegn. Eftir að ég er búin
að borða smoothie fer ég aftur inn í rúm. Og það eru fremur kröftugir verkir sem fara þar í gegn
og ég finn ég þarf á klósettið. Þar fer á stað hreinsun og líkaminn losar sig við bæði með
uppköstum og hægðum, þarna er klukkan ca 5. Ég sendi skilaboð á vaktsíma ljósmæðranna að
ég væri komin af stað og var búin að steingleyma að það þyrfti að hringja. Ég vildi helst að dóttir
mín fengi að sofa svo það var gott að standa við vaskinn inn á klósetti eða sitja á klósettinu
þegar að bylgjurnar komu yfir. Ég hélt ég væri líka bara rétt að byrja svo ég var ekkert búin að
láta manninn minn vita af þessu. Unnar og eldri dóttir mín vöknuðu svo um kl. 7 og tóku sig til í
leikskólann ég fer þá aftur inn í rúm og fer í gegnum kröftuga samdrætti, Unnar strauk mjóbakið
inn á milli þess sem hann sinnti Júlíönu. Unnar kom svo heim og mamma kom líka. Mamma
ryksugaði íbúðina á meðan að ég og Unnar hvíldum okkur saman í rúminu. Ég setti á hugleiðslu
hypnosis for birth sem hét Empowering yourself for the birth ahead- Going Within, þar sem
áhersla var á öndun og það hjálpaði mér að slaka. Það sem ég vissi ekki þá var að ég var komin
í rest period milli samdrátta og fæðingarinnar. Það var allavega kærkomið að fá smá hvíld milli
samdrátta. Þarna hélt ég að ég ætti allan daginn eftir af samdráttum.
Mamma fer svo um kl. 10. Ég fann að Lilja var farin að þrýstast neðar í fæðingarveginn, fann aftur kúkatilfinningu og var hissa að þetta væri að
ganga svona hratt fyrir sig en samt ekki viss um að það væri í alvöru komið að þessu. Við hringdum í ljósmæðurnar upp úr kl. 11 og biðjum þær að
koma, þær voru þá fyrst að heyra af okkur því smsið hafði ekki farið í gegn.
Unnar náði að setja upp laugina í stofunni. Hrafnhildur kom um 11.30 og ég fer ofan í þá. Hrafnhildur hringir í Arney sem kemur 7 mínútum áður en að
Lilja mætir í lauginni kl. 11.54 og fylgjan stuttu eftir það. Það tók bara 3-4 rembinga að koma Lilju út, hausinn kom fyrst og síðan búkurinn í næstu 2
bylgjum, þegar búkurinn var að koma leið mér eins og Hrafnhildur væri að toga svo ég kallaði á hana EKKI TOGA því ég vildi ekki rifna. Hún stoppaði
þá strax og það var mjög gott að hafa Hrafnhildi með og hún talaði mig rólega í gegnum þetta og studdi við okkur. Arney náði að taka nokkrar myndir og myndbönd
sem var mjög gott til að skoða eftir á til að vinna úr upplifuninni.
Þetta gekk mjög vel og þetta var krefjandi og þrátt fyrir að þetta hafi gengið hratt fyrir sig þá fannst mér ég ná að treysta og fylgja líkamanum og vinna úr því sem var að koma upp þegar það kom með verkfærum úr meðgöngujóganu og því sem ég hafði lesið um free birth og þeirri
sjálfsvinnu sem ég hafði verið í síðastliðin ár og á meðgöngunni.
Það var svo notalegt að geta skriðið beint upp í okkar rúm og notið þess að kynnast henni og lofa henni að finna brjóstið. Lilja fékk að vera tengd fylgjunni fyrstu stundir lífsins, mér finnst mikilvægt að það væri hætt að púlsa í strengnum áður en hann væri klipptur. Ég rifnaði
mjög lítið í þessari vatnsfæðingu og þær sögðu að ég mætti ráða hvort ég fengi saum eða ekki ég valdi að leyfa þessu að gróa að sjálfu sér þar sem að þetta var bara smá fleiður og ég hafði lesið að það væri best ef að þetta fengi að gróa sjálft ef mögulegt væri. Það gekk mjög vel og
nokkrum dögum síðar var þetta gróið.
Haföndunin, slökun í gegnum verkina, mjaðmaáttur standandi til að lofa henni að síga neðar, purröndun, að ímynda sér silki og opnun og mörg önnur góð ráð úr meðgöngujóganu hjá Jógasetrinu komu sér mjög vel. Það var eins og það sem ég hafði heyrt og lært kæmi til mín þegar ég þurfti á því að halda. Fylgdi líkamanum, innsæinu og treysti ferlinu.
Ég var mestmegnis að hvíla mig í rúminu fyrstu 15 dagana eftir fæðinguna 5 daga í rúminu, 5 daga á rúminu og 5 daga nálægt rúminu til að leyfa líkamanum og mér alveg að jafna mig. Unnar sá algjörlega um heimilið, eldamennsku og eldri dóttur mína yfir þann tíma. Mamma var með Júlíönu fyrstu nóttina hjá bróður mínum og fjölskyldu hans og hún kom svo heim eftir leikskóladag til að hitta systur sína í fyrsta skipti. Það gekk mjög vel. Það kom mér á óvart hvað
ég þurfti mikla hvíld jafnvel þó að vel hefði gengið, svo elsku konur setjið hvíld í forgang.
Brjóstagjöfin fór vel á stað en geirvörturnar voru nokkuð aumar. Það var mikilvægt fyrir mig að lofa tilfinningunum að flæða og að fara rólega og treysta Lilju til að ná sogi. Sumsé, ekki setja hana á brjóst í hræðslu um að þetta yrði vont, heldur bjóða henni brjóstið og lofa henni að ná geirvörtunni sjálf. Ég fékk stálma þegar að mjólkin var að koma fram í brjóstin á 3 og 4 degi og þá virkaði mjög vel fyrir mig að bleyta þvottapoka með köldu vatni og halda um brjóstið og gera haföndun það
minnkaði bólguna. Og já haföndun og ÁST (anda, slaka, treysta) nýtist vel líka í gegnum brjóstagjöf því að um leið og ég spenntist upp og streittist á móti
sársaukanum varð hann meiri.
Takk kærlega fyrir mig elsku Auður og allar þið góðu konur sem kenna meðgöngujógað, þetta er svo góður undirbúningur fyrir huga og líkama, algjörlega
ómetanlegt.
Kær kveðja, Elsa Rós, Unnar Númi, Júlíana og Lilja

Fæðingarsaga Rósu Stefánsdóttur – Áttavillt á leiðinni út

Ég fór í síðasta jógatímann minn í hádeginu fimmtudaginn 15. ágúst, gengin ákkurat 40
vikur, fjörutíu ára gömul, með fjórða barn. Ég geng alltaf vel og lengi með svo ég bjóst
fastlega við að mæta í jóga í að minnsta kosti viku í viðbót, kannski alveg tvær.
Ég hef alltaf farið af stað með því að missa vatnið svo ég gat ekki ímyndað mér að fara af
stað einhvern veginn öðruvísi í þetta skiptið. Um kvöldið þennan fimmtudag fór
maðurinn minn út og ég gaf krökkunum að borða, hafði einhverja tilfinningu og gat lítið
gert annað en að rugga mér á jógaboltanum við matarborðið. Ég gladdist óskaplega
þegar ég sá að slímtappinn var að losna, það var þá eitthvað á bakvið þessa tilfinningu
hjá mér. Ég sendi Kristbjörgu ljósmóður skilaboð og reyndi að sofna snemma. Um
nóttina vaknaði ég til að fara á klósettið og fann straum í öllum líkamanum, út í fingur og
tær og vissi að það væri eitthvað meira að gerast. Um morguninn þegar ég rumska
hugsa ég: Núna er vatnið kannski farið, dreg andann djúpt og gríp þetta síðasta
augnablik þessarar meðgöngu í huganum. Ég rúlla mér fram úr rúminu og jú, vatnið
lekur á gólfið og maðurinn minn vaknar við vatnsdropana.

Ekkert barn hefur nokkru sinni skorðað sig hjá mér svo ég lagðist bara aftur upp í rúm
og sendi ljósmóðurinni skilaboð. Ég ætlaði að eiga heima eins og í öll hin skiptin. Skólinn
var ekki byrjaður enn og þennan föstudag var meira að segja starfsdagur í leikskólanum.
Það þýddi að öll fjölskyldan var heima og vakandi. Það var ákveðin pressa. Kristbjörg
kom og hlustaði á hjartsláttinn og þreifaði bumbuna. Barnið óskorðað og í skrýtinni
stöðu, líklega framhöfuðstaða. En ég komst á klósett, legvatnið lak út um allt og ég
lagðist svo aftur upp í rúm. Fjögurra ára stelpan mín hvíslar stolt að mér að potturinn sé
kominn upp inni í stofu.

Í öllum hinum fæðingunum mínum hafa öldurnar byrjað svona 1-2 klst eftir að ég missi
vatnið en það gerðist ekki í þetta skiptið. Í staðinn eyddi ég deginum í læstri hliðarlegu á
vinstri hliðinni til að fá barnið til að snúa sér og var hreinlega farið að leiðast. Ég reyndi
hvíld, hugleiðslu, oxytocin vímu með yngsta barninu, örvun á geirvörtur, ilmkjarnaolíur
og jurtir sem ljósmóðirin var með. Ekkert að gerast nema vatn út um allt. Kl 6 um kvöldið
fara allir krakkarnir til afa síns og ég reyni að horfa á bíómynd með manninum mínum
og við pöntum okkur mat. Næstum um leið finn ég fyrstu bylgjuna koma. Ég borða
nokkra bita og svo fer maðurinn minn fram, ég var búin að biðja um að fá að vera sem
mest ein. Barnið var þarna búið að snúa sér í betri stöðu en enn óskorðað.
Ég anda haföndun og gleðst yfir hverri bylgju, þakklát fyrir hverja og eina. Ég hlusta á
Hypnobirthing slökunina mína og ímynda mér að ég sé að blása upp magann, eins og
risastóra blöðru, og slaka niður í grindarbotn. Mér líður alveg rosalega vel. Alveg
ofsalega vel. Um 9 eru bylgjurnar orðnar vel sterkar og ég sendi á ljósmóðurina að hún
megi koma núna. Hún hafði kvatt okkur seinnipartinn eftir að hafa hangið heima hjá
mér næstum allan daginn. Ég heyri manninn minn svæfa 4 ára stelpuna.
Ég ligg ein í myrkrinu örugglega fram að miðnætti, með hypnobirthing á repeat og
rosalega ánægð og hamingjusöm. Ég ákveð svo að ef ég ætli að fara í pottinn þá sé það
núna. Er með noise cancellation heyrnartól og augnskýlu og strákarnir mínir tveir strjúka
á mér bakið í pottinum meðan ég held áfram að hlusta á slökunina með lokuð augun.
Bylgjurnar breytast eftir einhvern tíma, líkaminn byrjar ósjálfrátt að ýta og rembast. Ég
veit að útvíkkun er lokið því ég er ekki að fá rembing bara í toppnum á bylgjunum heldur
er öll bylgjan rembingur.

Það er samt eitthvað aðeins að standa út af því ég finn enga enga tilfinningu um höfuð
eða þrýsting ofan í grindinni svo ég fer upp úr pottinum, prófa að fara á klósettið. Ég tek
svo á móti bylgjunum á dýnu á gólfinu en reisi mig upp og hangi um axlir og háls
mannsins míns í bylgjunum. Ég prófa ýmsar stellingar, fer aftur á klósettið en allt er við
það sama. Ekkert breytist. Eftir 3 klukkutíma af þessu er ég orðin ansi þreytt.
Ég var búin að afþakka innri skoðanir fyrir fram og ljósmóðirin vissi að ég vildi helst
ekkert vera neitt trufluð. Hún hlustaði af og til með doppler á hjartsláttinn hjá krílinu,
annars var ég bara sjálf og ein að vinna ótrufluð með líkamanum sem mer fannst gott.
En ég var orðin mjög þreytt og búin að prófa allt sem mér datt í hug. Ég var með
rembing í öllum öldunum en ég hreinlega fann ekkert höfuð ofan í grindinni, engan
þrýsting eins og ég hef alltaf fundið áður. Kannski var hún bara enn óskorðuð. Ég var
orðin nokkuð viss um að barnið myndi ekki fæðast nema eitthvað breyttist og ég fann
ákveðna uppgjöf.

Þarna segi ég ljósmóðurinni að ég sé orðin þreytt. Hún stingur upp á að halda og lyfta
bumbunni í gegnum nokkra rembinga. Hún stendur þá fyrir aftan mig og heldur utan
um bumbuna og lyftir meðan ég hangi á manninum mínum. Við tökum kannski 3
rembinga svona, þetta var mjög intense. Svo verð ég að fá einhverja hvíld, ég sit á
gólfinu og halla bakinu upp að sófanum og reyni að hvíla mig og tempra rembinginn svo
ég nái aðeins að safna kröftum. Ég ligg viljandi svona aflíðandi því ég vildi halda barninu
eins nálægt hryggnum mínum og ég get, svo höfuðið rati vonandi rétta leið og þrýsti rétt
á leghálsinn og ofan í grind.

Næst vill ljósmóðir að ég prófi að squatta djúpt við hurðarhúninn. Ég þarf að labba alveg
5m að næst hurðarhúni og fæ nokkra rembinga á leiðinni, ég labba líka svo hægt! Ég
finn samt að nú er eitthvað búið að breytast, það er kominn þrýstingur aftur í átt að
rassinum og reyni að tjá mig um það með takmörkuðum árangri. Ég reyni líka að drekka
vel til að halda orku. Ég er dágóða stund að koma mér í djúpt squat með sveigju á
hryggnum en það var alls ekki jafn óþægileg stelling og ég hélt hún myndi verða. Við
hurðarhúninn kom rífleg blæðing, þannig að Kristbjörg vildi gera innri skoðun. Ég var vel
sátt við það á þessum tímapunkti enda sjálf orðin alveg mát á því af hverju það var ekki
meiri framgangur.

Kristbjörg sagði að hún finndi vel fyrir kolli og staðfesti að útvíkkun væri lokið sem ég
taldi mig vita að hefði gerst fyrir talsverðu síðan. En kollurinn var aðeins skakkur og
krílið lá allt vinstra megin í bumbunni. Af einskærri ljósmóðurlist náði Kristbjörg að hnika
kollinum svo hann lægi rétt og halda við bumbuna utan frá svo krílið færi inn að miðju
og myndi nú vonandi takast að finna réttu leiðina út. Ég var eins og skjaldbaka föst á
bakinu og gat mig hvergi hreyft og þurfti að biðja manninn minn um að hreinlega lyfta
mér upp því ég vildi ekki takast á við öldurnar á bakinu, það finnst mér óþægilegasta
stellingin af þeim öllum. Hann lyfti mér á fætur í einni lyftu og ég fann næstu bylgju
skella á mér. Kristbjörg spurði hvaða stellingu ég vildi fara í en mér datt ekkert í hug, það
var líka svo erfitt að hreyfa sig. Ég stóð því eins og valkyrja í gegnum þessa bylgju, með
hendur um háls mannsins míns og kollurinn hreinlega datt í gegnum grindina og niður á
spöngina. Ljósmóðirin var rosalega ánægð með þetta, ég líka, en aldrei hefði mér dottið
í hug að ég myndi fæða standandi! Ég var á engan máta hæf til að skipta um stellingu og
tók því á móti kollhríðinni líka standandi. Mér fannst undarlegt að vera svona standandi
og það flaug í gegnum hausinn á mér að þetta barn myndi hreinlega hrynja niður á
parketið, ég lagði allt traust mitt á Kristbjörgu sem myndi svo sannarlega þurfa að
,,grípa” þetta barn. Eftir á finnst mér alveg ótrúlega merkilegt og valdeflandi að ég hafi
fætt standandi, við getum svo miklu meira en við höldum.

Á þessum tímapunkti í fæðingu hef ég lært að slaka á og fara rólega. Nú liggur ekkert á.
Auðvitað viltu klára þessa fæðingu og koma barninu í fangið sem fyrst en með smá
rósemd á réttu augnabliki hefur mér alltaf tekist að fæða með heila spöng og ég ætlaði
mér að endurtaka leikinn. Ætli þetta hafi því ekki verið 2-3 hríðar sem það tók kollinn að
koma út. Ég leyfði líkamanum að stjórna. Og þyngdaraflinu. Kristbjörg spurði hvort ég
vildi að hún héldi við og ég sagði bara já því þá myndi ég allavega finna fyrir henni þarna
og vita að barnið myndi ekki gossa bara á gólfið. Kollhríðin sjálf er ekki nema örfáar
sekúndur af blindri, óbilaðri trú á eigin líkama og algjörri eftirgjöf. Þegar höfuðið var
komið út fann ég svo sterkt fyrir því þegar barnið snéri sér inni í mér til að axlirnar
kæmust út í næstu hríð þar á eftir. Þyngdaraflið lét mig eflaust finna þetta svona sterkt.
Afar sérstök tilfinning.

Ég var svo glöð þegar barnið kom. Þakið fósturfitu og með stuttan streng vafinn um
hálsinn. Barnið fór strax að gráta meðan Kristbjörg, maðurinn minn og ég héldum
barninu upp við lærin á mér og en það tók smá stund að losa strenginn svo ég gæti tekið
barnið í fangið. Öll börnin mín hafa fæðst með naflastrenginn um hálsinn svo ég veit vel
að það er fullkomlega eðlilegt og ekkert til að hafa áhyggjur af. Það voru bara 17
mínútur liðnar frá innri skoðuninni.

Elsti strákurinn minn, 12 ára, hafði sofnað örmagna á stofugólfinu bakvið
fæðingarlaugina (ég vissi ekki að hann væri þarna) og pabbi hans vakti hann hlæjandi
með hvítar hendur af fósturfitu og svo voru hin börnin vakin og þustu niður.
Það var rosalega skemmtileg stund þegar öll fjölskyldan skoðaði litla krílið til að komast
að því hvort þetta væri lítil systir eða lítill bróðir. Lítil stúlka reyndist það vera 😉
Litla dóttirin fór strax á brjóst. Það blæddi lítið sem ekkert en ég fékk sterka samdrætti
því legið var að dragast hratt saman. Fylgjan fæddist 1 klst og 30 mín seinna þá voru
strákarnir mínir sofnaðir aftur en 4 ára dóttir mín fylgdist með og fékk að klippa á
naflastrenginn. Mikið rosalega var gaman að upplifa þessa fæðingu með allri
fjölskyldunni en ofsalega voru allir þreyttir eftir þessa löngu nótt.

Fjórða fæðingin mín varð því mín lengsta og átakamesta fæðing. Hún hefði orðið enn
lengri ef ég hefði ekki haft svona hæfa og reynda ljósmóður til taks fyrir mig þegar ég
vildi stuðning hennar og hjálp. Ég er samt svo þakklát fyrir að hafa fengið þenna tíma í
útvíkkun ein og ótrufluð uppi í rúmi og að hún hafi ekkert truflað mig allan þennan tíma
sem ég hékk á manninum mínum og dýnunni. Það er svo valdeflandi að eiga sína
fæðingu sjálf.

Tólf ára strákurinn minn sem vakti næstum í gegnum þetta allt saman með mér, náði því
miður ekki að verða vitni að síðustu fæðingu eins og planað hafði verið. Mér fannst svo
gaman og gott að hafa hann hjá mér núna eins og hann hafði sjálfur beðið ítrekað um.
Hann sagði líka við mig daginn eftir: Mamma, þetta var algjörlega fullkomin fæðing. Og
það er rétt hjá honum.

Rósa Stefánsdóttir
Dóttir fædd 17. ágúst 2024

 

Fæðingarsaga Lilju – til Auðar

Allt frá því löngu áður en ég varð ólétt var fæðing eitthvað sem ég kveið mikið fyrir. Ég hugsaði stundum, sagði sjaldnar, að ég væri ekki viss hvort ég myndi eignast barn því ég gæti ekki farið í gegnum fæðinguna sjálfa.

Þegar ég komst að því að ég væri ófrísk ákvað ég strax að þegar að líða færi á meðgönguna myndi ég fara í meðgöngujóga til þín Auður, því allir hreinlega dásömuðu þig. Þá fór sem fór og vegna heimsfaraldursins náði ég ekki að koma til þín í Jógasetrið, en ég var hluti af rafrænum hóp Jógasetursins í mánuð og stundaði jóga á stofugólfinu heima. Ég kenndi kærasta mínum það sem ég lærði og við hlustuðum líka saman á ýmsan fróðleik frá þér og fæðingarsögur annarra.

Þessi fæðingarsaga er tileinkuð þér því án þess að hafa hitt þig vil ég meina að þín hjálp hafi komið mér í gegnum fæðinguna. Hér kemur hún.

Ég vaknaði kl. 5 þennan góða miðvikudagsmorgun í maí, átta dögum fyrir settan dag. Hélt ég þyrfti bara að pissa en “pissaði á mig” á leiðinni á klósettið. Ég vakti kærasta minn og sagði honum hvað ég héldi að væri að gerast og hringdi upp á Sjúkrahúsið á Akranesi, þar sem við búum. Ljósan sagði að líklegast hefði ég verið að missa vatnið, ég skyldi bara vera heima og kíkja á morgunvaktina til að fá það staðfest.  Ég ætlaði ekki að byrja að taka tíma milli samdrátta strax en þeir byrjuðu strax þarna að koma með stuttu millibili, sem reyndist vera ein og hálf til þrjár og hálf mínúta – þó ekki svo slæmir. Kærasti minn eldaði fyrir okkur morgunmat en það skondna við það er að í allri spennunni mundi hann ekki hvernig hann gerði venjulegan hafragraut – svo ég borðaði skál af afskaplega vatnskenndum hafragraut. Ég fór einnig í sturtu og reyndi að átta mig á því hvað væri að gerast. Strax þarna byrjaði ég að anda í gegnum hvern einasta verk og kærasti minn hélt mér við efnið.

Við röltum upp á sjúkrahús klukkan hálf níu þar sem það var staðfest að legvatn hefði farið og ég væri komin með þrjá sentímetra í útvíkkun. Ljósmóðirin spurði hvort ég treysti mér til að fara aðeins heim aftur, sem ég gerði, og svo sagði hún „Svo er bara spurning hvort hún komi í dag eða á morgun“. Við röltum aftur heim og verkirnir urðu aðeins verri – en með öndun og þrýsting á mjaðmir frá kærasta mínum tækluðum við þá vel og ég náði að bralla ýmislegt á milli þeirra. Það sem mér fannst magnaðast við öndunina í þessum verkjum var að ég fann hvernig ég slakaði í fráönduninni alla leið niður í verkinn en það var eitthvað sem ég hafði ekki getað æft fyrr en bara þarna í augnablikinu, en mér finnst best að lýsa því þannig að mér leið hreinlega eins og ég væri að fara að pissa. “Opna, opna, opna” eins og Auður segir.

Við ákváðum að fara aftur upp á deild tveimur tímum eftir heimkomu, klukkan hálf tólf, og þá var ég komin með sex til sjö sentímetra í útvíkkun. Ljósan kveikti á glaðloftinu og lét renna í bað og á þessum tímapunkti sá ég mig fyrir mér að reyna að slaka þar á í dágóðan tíma og ná að íhuga hvort ég þyrfti deyfingu. Mér fannst glaðloftið frekar skrýtið í byrjun en eftir nokkur skipti fann ég hvað það hjálpaði mér að einbeita mér extra vel að önduninni, því maður þarf að anda ansi djúpt og hressilega með það.

Ég fór ofan í baðið um tíu mínútur yfir tólf, sem ég man svo vel því við hlustuðum á hádegisfréttir Rásar 2 stuttu seinna. Kærasti minn þrýsti á mjaðmirnar mínar og hrósaði mér á meðan ég andaði í gegnum glaðloftið. Ég man að hann sagði nokkrum sinnum „Andaðu eins og Auður kenndi okkur“ og andaði með mér, eða „Mundu það sem Auður sagði, það er þinn tilgangur að koma dóttur okkar í heiminn“. Að fréttunum loknum var staðan þannig að eg var komin með rembingsþörf. Það var staðfest klukkan 12.45 að ég var komin í fulla útvíkkun. Við tók klukkustund af rembing, en á milli rembinga andaði ég ýmist í gegnum glaðloftið eða bara sjálf til að ná slökun. Klukkan 13.38 fæddi ég dóttur mína – deyfingarlaust í baði. Sjálfri mér til svo mikillar undrunar því einmitt þannig hafði draumafæðing verið í mínum huga.

Þetta var án efa það magnaðasta sem ég hef upplifað. Að koma dóttur minni í heiminn og fá hana á bringuna mína er eitthvað sem ég mun aldrei gleyma.

Fyrir nokkrum mánuðum fannst mér það eina sem kærasti minn þyrfti að vita um fæðinguna vera að það yrði rosalega vont og að ég ætlaði að fá mænudeyfingu, og hann skyldi biðja um hana um leið og við kæmum. Hversu mikið hugsunarhátturinn minn breyttist eftir að ég fór í nokkra rafræna jógatíma er magnað, og það þótti kærasta mínum líka mesta breytingin á mér.

Án þess að hafa nokkurn tímann mætt í Jógasetrið á ég því svo mikið að þakka. Verði ég svo lánsöm að fara í gegnum aðra meðgöngu veit ég það eitt að þá mun ég sko mæta í setrið.

Takk fyrir allt, Auður og Jógasetrið! <3

 

Heimafæðing – fæðingarsaga

Elsku Auður, mig langar að byrja á að þakka þér og öllum mömmunum fyrir samfylgdina á meðgöngunni. Það er ómetanlegt að koma í Jógasetrið og fá að iðka jóga og tengjast barninu á meðan meðgöngunni stendur.

Á fyrri meðgöngunni, fyrir 7 árum, byrjaði ég hjá þér í kringum 25 viku en ég beið ekki nema fram á 16 viku í þetta skiptið og sé ekki eftir því.

Við ákváðum mjög snemma á meðgöngunni að stefna á heimafæðingu. Mörgum fannst það skrýtið og skildu ekki afhverju í ósköpunum við myndum vilja það. Tilhugsunin að vera heima, vitandi hvað væri til í ískápnum, þekkja klósettið, sturtuna og allar aðstæður til hins ítrasta og vita hvað við getum gert hvar og geta fært sig frjás á milli staða fannst okkur heillandi. Covid gerði ekkert annað en að styrkja stöðu okkar í þessu ferli og við þurftum ekki að hafa neinar einustu áhyggjur yfir því að maðurinn minn fengi ekki að vera viðstaddur fæðinguna. Við fórum líka á parakvöldið í Jógasetrinu og tengdumst hvort öðru enn betur í gegnum það.

Ég átti síðast á 38 viku og var þá frekar óviðbúin fæðingunni en núna var ég farin að fylgjast með vísbendingum um fæðinguna í kringum þann tíma og endaði á að eiga á 38 viku +3dagar. Ég nýtti allar stundir í að undirbúa mig, fór út í dásamlegu náttúruna okkar eins mikið og ég gat til að tengjast náttúrueðlinu. Aðfaranótt fimmtudags vakna ég um 3 um nóttina með væga óreglulega verki og held áfram að sofa eins og ég get. Við fjölskyldan vöknum svo um 7 og saman komum við dóttur okkar í skólann kl 9 og förum svo í göngutúr í náttúrunni, leikum okkur, kúrum, setjum á tónlist og dönsum þar sem enginn sér til okkar. Við höldum svo áfram deginum, ég stoppa hér og þar, hvar sem er, og bið manninn minn að koma í standandi borð með mér eins og ekkert væri eðlilegra. Setjumst saman á kaffihús og fáum okkur bröns en höldum svo fljótlega heim þar sem verkirnir ágerast.

Við förum svo að setja upp laugina sem við höfuðum fengið hjá Björkinni fyrr í vikunni. Ég kem blómunum mínum fyrir í kring um laugina og hef boltana og lavander/lemon spreyið tilbúið við laugina líka. Ég fer ofaní þegar hún er tilbúin og þvílíka verkjastillingin. Reyndar svo mikil að samdráttum fækkaði og það hægðist aðeins á öllu. Um 16 kemur ljósmóðir frá Björkinni og segir að það sé ekkert verra að það hægist aðeins á ferlinu og ég fái að hvíla mig vel fyrir loka bylgjurnar. Hún skoðar mig fljótlega, að minni ósk, og ég er þá með 4-5 í útvíkkun. Ég fer ekki strax aftur ofan í laugina, ég vildi ná samdráttunum aftur upp og með því að gera standandi köttur og kú fann ég að ég væri að hjálpa kraftaverkinu okkar að komast í heiminn, færast niður fæðingarveginn. Ég gat nánast framkallað samdrátt með því að gera standandi köttur/kú sem kom mér svo á óvart því í fyrri fæðingu var mér sagt að ég væri einfaldlega ekki að fá nógu sterka samdrætti til að framkalla fæðingu og mamma mín fékk aldrei nógu sterka samdrætti svo það þurfti að setja upp dreipi/gefa nefsprey. Hérna náði ég að taka tökin til mín og skrifa nýja sögu.

Ég fór aðeins aftur ofaní laugina en vildi svo koma uppúr. Ég var svo fegin að hafa ekki verið búin að ákveða að eiga ofaní í lauginni heldur hafa hana sem möguleika því það var svo gott að koma uppúr og finna bylgjurnar koma aftur af meiri hörku.

Maðurinn minn stóð eins og klettur við mig allan tímann, ég man að ég bað um klaka á einum tímapuntki undir lokin og hann ætlaði að stökkva til en ég sagði svolítið harkalega við hann, “nei, þú verður hér, Harpa (ljómsóðir) sækir klaka”. Hann hélt mér uppi þar sem ég var í djúpri hnébeygju í hvert sinn sem það kom samdráttur. Haföndunin hjálpaði mér mikið framan af og sömuleiðis tilhugsunin um að vera opinn farvegur fyrir nýja lífið. Ég hummaði svo með sjálfri mér slaka, slaka.

Ljósmóðirin hjálpaði mér, eða réttar sagt litla krílinu okkar, að koma sér í betri stöðu í grindinni og þá var komið að þessu. Nú vildi ég rembast. Ég rifnaði mjög illa í fyrri fæðingunni og ég fann þegar á hólminn var komið að ég var hrædd um að rifna aftur þó ég hafi unnið mikið með þessar tilfinningar fram að fæðingunni. Maðurinn minn fann það á mér og hvatti mig áfram og sagði að þetta yrði allt í lagi, kraftaverkið okkar væri að koma og ég þyrfti að slaka á og hjálpa honum í heiminn. Höfuðið var komið hálfa leið út og ég beið í 3-4 bylgjur og andaði bara í gegnum þær án þess að rembast. Ljósurnar og maðurinn minn hjálpuðu mér í nýja stellingu, sem þær kölluðu spretthlauparann, hálfgert “low lunge” með annan fótinn fram og hinn aftur eins og ég væri að fara að taka af stað í spretthlaupi. Svo kom að því að ljósmæðurnar báðu mig um að rembast vel í næstu bylgju. Ég gerði eins vel og ég gat og eftir tvær bylgjur í viðbót gusaðist gullið okkar út og þvílíki léttirinn og gleðin sem braust út við að heyra gráturinn hans. Hann var fæddur 20:21 eftir ca 4 tíma í virkri fæðingu.

Ég hélt á honum húð við húð og lagðist svo útaf með hann í rúmminu okkar og áður en ég vissi af var hann búinn að finna brjóstið og byrjaður að sjúga. Þá hjálpaði ljósmóðirin mér að fæða fylgjuna og þegar hún var komin út fékk hún nægan tíma til að klára að púlsa út og svo klippti maðurinn minn á naflastrenginn og við héldum áfram að liggja saman með nýja kraftaverkinu okkar. Við erum í skýjunum með fæðinguna, samvinnan og samheldnin í teyminu var ólýsanleg. Við fengum að gera hlutina alveg eftir okkar vilja en ljósmæðurnar voru alltaf til taks og tilbúnar að koma með sínar hugmyndir þegar við leituðum eftir þeim. Harpa og Arney voru viðstaddar hjá okkur og þær sýndu ferlinu svo mikla virðingu og töluðu af svo mikilli virðingu við okkur sem við erum afar þakklát fyrir.

Í rembingnum náði ég ekki alveg að halda hafönduninni enda er það kannski ekki raunhæft markmið en það sem hefur komið mér mikið á óvart og ég fann ekki eftir síðustu fæðingu eru samdráttaverkir í leginu eftir fæðinguna. Þar hefur haföndunin bjargað mér! Að anda alveg ofan í verkinn og sleppa alveg tökum á verknum á fráöndun. Öndunin finnst mér líka hjálpa mikið í fyrstu tökum brjóstagjafarinnar þegar geirvörurnar eru sárar. Með hjálp öndunarinnar næ ég að slaka öxlunum niður frá eyrunum og finn þá hvernig allt verður auðveldara. Þegar ég geri hafhljóðið er svo nánast eins og ég sé að kveikja á krana, það hjálpar svo mikið í að koma flæðinu af stað. Annað sem hefur hjálpað mér mikið er að vera sem mest með hann húð við húð og sleppa því að fara í sturtu, leyfa honum að njóta þess að þekkja mig á lyktinni minni, lyktinni okkar. Það er kannski ekki fyrir alla en ég held að hann sé öruggur með sig því hann þekkir mig svo vel, á lyktinni, lyktinni okkar.

Kvenlíkaminn er ótrúlegur og eftir því sem við konur tengjum betur við okkar innsæi í öllu ferlinu sem meðganga og fæðing er, því líklegra tel ég vera að við höfum tækifærið til að upplifa jákvæða, valdeflandi og uppbyggjandi fæðingu. Það krefst undirbúinings, og þá aðallega andlegs undirbúnings tel ég og það vera svo mikilvægan þátt í því sem Auður og samfélagið sem Jógasetrið er veitir okkur konum á meðgöngunni.

Þakklæti er mér efst í huga. Lífið er dásamlegt. Lífið er allskonar.

Kærar kveðjur, Guðrún, Árni og Arnaldur Smári

 

Á há-degi

Ég man ekki til þess að hafa verið lengur en þrjár vikur á einum stað alla meðgönguna. Við flæktumst hingað og þangað, austur og vestur, settum upp sýningu í London, ferðuðumst um Suður Ameríku og fögnuðum nýju ári í New York. Ég kláraði síðustu törnina í vinnunni tveimur vikum fyrir settan dag og beið eftir næsta fulla tungli. Það var fimmtudagur, sumardagurinn fyrsti, ég veifa firðinum í hríðarbyl og við Arnaldur keyrum saman heim til móður minnar á Egilsstöðum.

Frjóvgandi kynlíf á föstudagsmorgni kom ferlinu af stað. Það var vorhret og til stóð að keyra á Seyðisfjörð, en ynjan í mér skynjaði að í dag væri of mikil áhætta að læsast hinummegin heiðar. Um kvöldverðarleyti kallaði líkaminn á að leggjast. Og ég hlýddi og fól líkamanum verkið í trausti og æðruleysi. Miðnættið nálgaðist og óreglulegir verkir liðu eins og öldur gegnum líkamann. Ég lá á fjórum fótum og mjúktaði mig við koddann í takt við stórar ruggandi hreyfingar fram og aftur, inn í barnið og upp aftur. Nóttin kom og verkirnir komu. Mér fannst ég þurfa að setjast á klósettið þegar verkirnir skullu á, og dansaði í sífellu úr rúminu, fram á ganginn, studdi mig við sömu staðina, settist á klósettið, ruggaði mér og dansaði svo aftur í rúmið. Þetta var ekki merkilegur dans fyrir augað en nákvæmlega það sem þurfti inní aðstæðurnar. Ég hlýði líkamanum en veit lítið. Er þetta fæðing?

Arnaldur var nálægur með heilandi hendurnar sínar og hljómfagra röddina. Hann söng hjartaljúf. Lagið sem hann samdi inn í kviðinn á mér á ferðalögum okkar á meðgöngunni. Hann lagði mig í bað. Ég lá í baðinu og stillti punktinn minn þegar ég fann ilm af ástaraldin. Aldinilmurinn leið inn í blóðrásina og fyllti mig fegurð. Ilmurinn, bragðið. Ég var ástfangin og hugfangin, undirlögð af oxitósíni og ástaraldin. Ég lá í baðinu og við heyrðum þykkan kvell þegar vatnið fór í vatnið og umlék mig. Áferðin á húðinni mýktist. Þetta er fæðing.

Arnaldur er með ljósur á línunni, heimafæðingarljósan mín er fyrir norðan svo ferð á Norðfjörð er óhjákvæmileg. Annað hvort keyrum við sjálf eða förum í sjúkrabíl. Ég vildi hvorugt og hér er eina augnablikið þar sem hökt kom á flæðið. Ég vil bara fá ljósuna til mín. Áður en ég veit af ligg ég á fjórum fótum aftur í bílnum okkar, svolítið eins og ær að bera, og við þeysumst upp Fagradalinn. Ég lít upp úr hríðunum og sé svart, það er ljós fyrir endanum á göngunum. Ljósið nálgast, þar til mjallhvít fjöllin ofbirta augun. Og ég man hvað ég var að fást við.

11.10 og ljósan tekur á móti okkur á Norðfirði. Mig langar í bað, eða jafnvel sofna augnablik. “Þú ert með 10 í útvíkkun og kollurinn er kominn “svona” langt. Ef þú vilt koma í bað verðum við að drífa okkur í það strax”. Ég vissi aldrei hvað “svona” stóð fyrir en baðið var hlýtt og notalegt. Þarna varð allt svo spaugilegt og skemmtilegt. Arnaldur tók myndir. Ég flissaði. Andaði. Slakaði. Naut hríðanna, þær voru eins og víma. A söng og ég slaka inn í hríðarnar. “Ef þú rembist aðeins með þá fæðist barnið örugglega í næstu hríð”. Á ég að rembast? Auður sagði mér bara að slaka. Ég geri grindarbotnsæfingar með næstu hríð. “Prófaðu að rembast eins og þú sért að kúka.” Ó þannig, ég rembist gegnum hríðina og lítill kollur gengur niður fæðingaveginn, ég rembist aftur og kroppurinn skýst út. Kópurinn syndir í fangið á mér, syngur gegnum grátinn og grípur í akkerin sem hanga um hálsinn á mér.

Ég held honum og Arnaldur heldur okkur. Hring inní hring inní hring. Eftir dágóða samverustund veit ég að kópurinn minn er drengur, fæddur kl 12.00 á hádegi þegar sólin er hæst á lofti. Vorið kalda þegar lömbin fæddust í hríðarbyl.

Gengin um 30 vikur dvaldi ég í Reykjavík í tæpan mánuð og rambaði þá á Auði. Það var gjöf. Æfingar og öndun eru eitt, en skilningur, næmni og traust er annað og meira. Eftir fyrsta tímann spurði Auður: “Ertu dansari?” en ég er ekki dansari, ég hlusta bara á líkamann. Alla meðgönguna hafa líkaminn og innsæið haft stjórnina og ég fylgi með í auðmýkt. Kvenlíkami á meðgöngu er næmur og viðkvæmur dansari. Og það er sálin líka. Og meðgangan mín er lærdómsferli um að bjóða sársaukann velkominn, taka við, sætta við. Leyfa tilfinningum og hugsunum að líða gegnum okkur svo þær komist út, reynsla er mold. Engin mold; ekkert lótus.
Karna Sigurðardóttir.

Heilög messa

Það var annasamt vor. Ég kláraði verkefnin mín og ferðaðist vestur, suður, austur og ætlaði að vera viðbúin í þetta skiptið, ekki undirbúin en viðbúin. Ég ræktaði blóm. Umpottaði, vökvaði, elskaði blómin og þau elskuðu að vaxa með mér. Á kvöldin fékk ég ítrekað boð um fæðingarupphaf en alltaf gekk það til baka. Eftir því sem við biðum nálgaðist möguleikinn á að heimafæðingarljósan gæti verið með okkur í þetta skiptið. Hún var í útlöndum. En hún kom til landsins og hún kom austur og barnið enn ófætt. Við fengum skilaboð frá henni á þriðjudagskvöldi um að allt væri tilbúið, “og sofið rótt” sagði hún. Við A vorum eitthvað ekki samstillt um kvöldið og ég fór í bað. Með granatepli. Ég fyllti baðherbergið gufu, spilaði tónverkið sem systir mín samdi um samband okkar við föður okkar sem er farinn. Og ég kroppaði berin úr granateplinu og þau féllu í þríhyrningsformið milli brjóstanna og hæðarinnar sem umvefur barnið okkar. Þannig lá ég, andaði eins og hvalur og vingaðist við heiminn og heimilið.

Klukkan þrjú vakna ég. Sofna og vakna, sofna og vakna. 3.20. Ég sendi sms til ljósunnar og mömmu en veit ekki hvort þetta er kallið, eða kallið úlfur-úlfur. Uppúr hálf fjögur förum við hjónin á stjá, ársgamall drengurinn okkar sefur inni hjá okkur. Tengdamóðir og níu ára stjúpsonur inní öðru herbergi. Arnaldur stekkur í verkin af milli umhyggju; blása upp laugina, tengja slönguna, setja plötu á fóninn. Mamma fær skilaboð um að undirbúa komu tengdó og strákanna til sín. “Svo verður allt bara eins og um var rætt.” Ljósan á línunni, ljósan á leiðinni. Ég get ekki beðið. Arnaldur lætur renna í bað og mér liggur svo á að ég legst í tómt baðið. Það fyllist hægt. A veit að ég er í fæðingu, því hann þekkir strauminn frá því í fyrra. Hann veit það, en ég er löngu farin á annan stað svo djúpt inní mér. Mér finnst hlutirnir verða að ganga hraðar fyrir sig; talaðu hraðar, segðu henni að koma fljótt, fylltu laugina hraðar. En ég næ mér ekki útúr hægri þungri vímunni og byrja að kyrja. Röddin ferðast niður raddböndin, djúpt ofaní kviðinn og niður í mjöðm og þrýstist upp aftur af miklum krafti. Ég syng og líkaminn syngur þrjár hríðar. Ég stend upp og lít í spegilinn. Ég hef aldrei séð andlitið á mér svona slakt. Ég er í algjörri vímu og rugga mjöðmunum til. Maðurinn minn kemur í gættina á baðherberginu með garðslöngu í hendinni. Í því augnabliki er eins og líkaminn hrynji inní mér, frá brjósti og niður fæðingarveginn. Vatnið smallast í gólfið og mjúkt fitugt barnshárið liggur í lófanum á mér. “Þetta verðum bara ég og þú elskan” segi ég og baðherbergið breytist í skógarbotn. Hann er rakur og hlýr og lyktar af frjósemi. Ég stjórna ekki lengur. Líkaminn tekur við og leiðbeinir af áræðni og elsku. Ég stíg gleytt spor, lækka mjaðmirnar, styð mig við gamlan fallinn trjábol. Handleggirnir taka dýfuna með mjöðmunum, grípa stúlkubarnið og renna því uppí fangið á mér. Arnaldur fangar okkur. Þarna erum við eitt augnablik, eina eilífð. Hring inní hring inní hring inní hring.

Trjábolirnir teygja sig uppí himininn, sólarglæta skín á nefbroddinn. Stúlkan grætur lífsöskrinu, ég flissa. Ljósan er á línunni og Arnaldur leitar í rólegheitum að hreinni skóreim til að binda fyrir strenginn. Allt er svo ljúft og svo fyndið. Já var það svona, svona sem hún ætlaði að hafa þetta? Tengdó birtist. Hún er í uppnámi. En til hvers? Hún hálf skammast sín og herðir sig upp. Við heyrum kall innan úr herbergi og hún sækir litla drenginn okkar sem gleðst svo innilega að finna systur sína í fanginu á mér. Mamma kemur og stjúpsonurinn skríður framúr, og allir hringast um undrið á baðgólfinu. Elsku ljósan okkar, sem leiddi okkur gegnum þetta allt af svo mikilli alúð að enginn þurfti neinu að kvíða, hún kemur í kotið og blessar allt með heitum höndunum.

Mjúki eiturgræni mosinn sem ég ligg á er uppblásinn plastkútur sem líkist dekki. Sonur minn lemur mig í hausinn með garðslöngu. Hálfuppblásin fæðingarlaug er eins og illa gerður hlutur á stofugólfinu. Það er fylgja á eldhúsborðinu. Og stúlkubarnið okkar er fætt, á Margrétarmessu. Messu Margrétar þeirrar sem var dýrðlingur kvenna í barnsnauð. Við sofnum inní rísandi tungl og við vöknum inní hásumar. Hring inní hring inní hring inní hring.

Í annað skipti fékk ég tækifæri til að hitta Auði á meðgöngu. Hún horfði stíft og hlýtt á mig og sagði: “Ertu að hugsa um heimafæðingu?”. Hún vissi að ég vissi að líkaminn minn vissi að þetta myndi vera einhvernveginn svona. Kvenlíkami á meðgöngu er næmur og viðkvæmur dansari. Og það er sálin líka. Og meðgangan mín er lærdómsferli um að bjóða sársaukann velkominn, taka við, sætta við. Leyfa tilfinningum og hugsunum að líða gegnum okkur svo þær komist út, reynsla er mold. Engin mold; ekkert lótus.
Karna Sigurðardóttir.

Fæðingarsaga læknisins
Dagbjört Reginsdóttir – Stefania fædd 24.03.2015

Sæl elsku besta Auður mín.

Ég ætlaði fyrir svo lifandi löngu að vera búin að senda þér fæðingarsöguna mína að ég var farin að halda að hún ætti ekki við…. en svo er hún svo skemmtileg að ég ákvað að slá til. Dóttir mín hún Stefanía er núna rúmlega eins árs gömul og betra barn er ekki hægt að hugsa sér.

En sagan mín er ekki bara um fæðinguna hennar Stefaníu heldur allt ferlið sem að henni bjó og hvað ég lærði óendalega mikið á þessu.

Svo ég kynni mig þá heiti ég Dagbjört Reginsdóttir, ég er 38 ára gömul og er læknir. Ég ákvað að fara í læknisfræði 27 ára gömul, varð svo ólétt á 6. og síðasta árinu í læknisfræði og í undirbúningi mínum fyrir þá fæðingu þá ákvað ég að fara til Spánar í skiptinám og vera þar á fæðingardeild í 6 vikur og tók svo loka verknámið mitt og próf í kvenn og fæðingarlækningum í Ungverjalandi þar sem ég var í skóla. Eftir þá dvöl var ég fullviss um að ég vissi allt um fæðingar. Eða það taldi ég. Eftir þessa reynslu var ég hrædd og fullviss um eigin vangetu og mátt. Þarna sá ég hvernig kúltur, trú og aldur kvenna getur verið breytilegur. T.d. eru ekki einu sinni til ljósmæður í Ungverjalandi. Þar eru hjúkkur og fæðingarlæknar sem flestir eru karlmenn. Konur fæða 1-2 börn og mikið um keisara og inngrip.

Ég kom heim og taldi mig ekki þurfa frekari undirbúning. Verið í yoga frá unglingsárum og ég kunni að “anda”.

Svo fór fæðingin eins og ég bjóst við. Löng, verkjuð og ég þurfti hjálp. Tók 19 tíma, mænudeyfing og allir að snúast í kringum okkur. Því að svona sá ég þetta fyrir mér. En ég fæddi þreyttan dreng sem var fullkominn.

Svo varð ég ófrísk 3 árum síðar í annað skiptið með öðrum manni og í mínu heimalandi og þá deildarlæknir og ákvað því að ráða mig á kvenna og fæðingarsvið í 6 mán fyrir fæðinguna mína. Undirbúa mig aftur.

Ég tók á móti börnum í keisurum, gerði sogklukku, fór í bráðakeisara, saumaði rifur og taldi mig kunna allt sem kunna þurfti.

Hætti svo að vinna eins og ráðlagt var og fór í yoga því tíminn gafst.

Þar átti sér magnaðasta hugarfarsbreyting sem ég hef upplifað hjá sjálfri mér.

Því að við læknar þurfum nefnilega að minna okkur á að aðkoma okkar í lífi fólks er ekki normið. Við komum inn í þegar hlutirnir ganga ekki upp, þegar útaf bregður. Því getur sýn okkar á lífið verið skökk. Því fæðing…. er ekki sjúkdómur eða slys. En þegar eitthvað bjátar á, erum við með heimsins flottustu lækna og ljósmæður sem við getum verið stolt af og reitt okkur á 100%.

Hjá Auði í jogasetrinu átti ég yndislegar stundir þar sem mér var sagt að ég væri kraftverkakona sem gæti allt. Ljósið og gleðin og kyrrðin var mér ómentanleg. Því að ég þurfti að undirbúa fæðinguna mína…. í huganum, með mér sjálfri. Hvernig “ég” ætlaði að fæða dóttur mína. Ég fékk að tengjast henni og elska okkur saman þegar við vorum eitt. Þegar ég var orðin alltof stór og gat varla beygt mig, fékk ég stuðning og endalausa jákvæðni frá þér (Auði) og henni Satnam Kaur vinkonu okkar. =) Þegar ég kom heim ur joganu höfðu strákarnir mínir orð á því hve hamingjusöm ég væri alltaf þegar ég kom heim. Ég spilaði fyrir þá lögin sem við hlustuðum á í tímunum og voru þeir mjög áhugasamir um þetta allt. Ong namo var mjög vinsælt á heimilinu og oft allir að syngja saman fyrir fæðinguna!

Að heyra sögur af heimafæðingu og hinar fæðingarsögurnar voru rosalega uppörvandi.  Ég efaðist aldrei um að fæðingin yrði ekki stórkostleg. Verkurinn sem kæmi væri “kraft”verkur og mitt væri að gefa eftir og treysta á líkamann og mig.

Þegar að fæðingunni kom þá var ég dag frá gangsettningu og einn dag frá 42 vikum. Búið var að hreyfa við belg og nalastungur  en tíminn var greinilega ekki réttur fyrr en þarna. Dóttir mín fæddist gargandi spræk, fullkomin, 3 tímum frá fyrsta verk, rétt eins og ég hafði alltaf ímyndað mér.

Við brunuðum fljótlega upp á fæðingardeild því að hríðarnar voru strax sterkar og stutt á milli. Þegar við komum upp a deild var ég með útvíkkun 9 af 10 og rembingsþörf komin. En dóttir mín sneri með andlitið upp en ekki niður og því þurfti ég að ýta vel á eftir henni og þurfti ég að rembast í nærri klukkustund af þessum þrem klukkustundum sem fæðingin tók.

Barnsfaðir minn var minn klettur og án hans hefði ég aldrei viljað vera. Hann sem er alltaf svo sterkur og ekki mikið fyrir að sýna tilfinningar, grét gleðitárum þegar hún kom i einni gusu út. Hann studdi við mig og las mig svo vel svo. Algjörlega ómissandi.

Meðan á fæðingunni stóð náði ég að hugleiða, einbeita mér að því að slaka og gefa eftir. Því ég trúði á að við værum óhultar og sannfærð um að allt færi á besta veg.

Það sem hins vegar gerðist var það að fylgjan varð eftir og þurfti að sækja hana í svæfingu. Yndislegt! hugsaði ég…. þá er hægt að sauma mig í svæfingu!!

En helsti lærdómurinn úr þessu er að næst verð ég líka að sjá fyrir hvernig ég mun fæða fylgjuna.

Það sem eftir tók var yndislegur tími með lítillri dömu sem hefur brætt hjörtu okkar og styrkt ástina. Fæðingin var reynsla sem styrkti okkur foreldrana í að trúa á hvort annað, við trúum því að við erum megnug og þurfum á hvort öðru að halda í jákvæðum skilningi.

En Auður, ég vona að þetta hafi ekki verið of mikil langloka en mér finnst skipta svo miklu máli að koma að minni fyrri sögu þar sem ég taldi, eins og margar af mínum kynsystrum, að fæðing væri ógnvekjandi og nær óyfirstíganleg.  Ég er svo þakklát fyrir að hafa upplifað yndislega fæðingu. Þetta var mín draumafæðing! Ég get ekki beðið eftir að eignast mitt næsta. Takk fyrir mig!

Dagbjört Reginsd

FÆÐINGARSÖGUR

Uppáhalds mantran mín sem hjálpaði mér mest var ÁST – Anda, slaka, treysta; 

Elsku Auður og allar hinar í Jógasetrinu.
Mig langar til að byrja á að þakka ykkur fyrir allar dásamlegu stundirnar
síðustu mánuði. Ég skráði mig upphaflega í meðgöngujogað ykkar því ég á nokkrar vinkonur sem sögðu það hafa bjargað þeim við undirbúning fyrir fæðingarnar þeirra. Það sama á við um mína reynslu!

Þann 11. október fæddist dóttir okkar, Ásthildur Bára, eftir langa bið. Ég var sett þann 30. september og þegar sá dagur rann upp reyndi ég að gera eitthvað skemmtilegt, fara í jóga, borða góðan mat með enn betri vinum og pæla ekki of mikið í þessum setta degi og það gekk mjög vel. Þegar ég var komin 6 daga fram yfir var þreytan farin að segja til sín, ég svaf lítið sem ekkert og var þreytt á að bíða og svara endalausum skilaboðum : “jæja hvað er að frétta??” Öll trixin í bókinni voru prófuð en ekkert virkaði og taugarnar urðu trekktar yfir því hvort að líkaminn minn gæti virkilega ekki komið fæðingu af stað?! Daginn eftir fór ég í skoðun þar sem belgurinn var losaður og ég reyndi að  losa mig við þessar eitruðu hugmyndir sem eyddu traustinu sem ég hafði byggt upp í 9 mánuði til líkamans fyrir komandi verkefni.

Þegar ég var komin 10 daga fram yfir ákváðum við maðurinn minn að fara í afmæli ömmu hans og fara þannig út úr húsi fyrir eitthvað annað en bara göngutúr, jógatíma eða búðarferð. Ég fór í sturtu fyrir afmælið og þá fór slímtappinn. Þvílíka gleðin, loksins eitthvað að gerast! Amma mín, sem eignaðist 6 börn, sagði alltaf að börnin kæmu innan tveggja sólarhringa frá því að slímtappinn færi og ég ákvað því að trúa og treysta ömmu og mömmu minni sem á 5 börn sjálf. Mikið var gaman að hitta fólk þótt flestir töluðu ekki um annað en hvenær frænka myndi láta sjá sig og ég gat svarað því að það yrði vonandi ekki langt í það þar sem við værum bókuð í gangsetningu tveimur dögum síðar. Þegar heim var komið byrjaði ég að finna fyrir vægum túrverkjum en þorði ekki að leyfa mér að vona að eitthvað væri að gerast alveg strax. Kl. 10 sama kvöld fór ég í bað og byrjaði að finna sterkari verki. Um kl. 23:30 byrjaði ég svo að tímasetja verkina enda fannst mér allt gerast svo hratt.

Nóttin leið og ég svaf ekki neitt, verkirnir komu með 6-8 mínútna bili alla nóttina svo ég setti jóga lagalistann í gang og  „hafandaði“ mig í gegnum verkina. Á milli verkja reyndi ég svo að hvíla mig og pæla ekki of mikið í því að ég svæfi ekki heldur reyndi ég að gleyma mér aðeins. Þegar verkirnir fóru að versna upp undir morgun fór ég að bæta við einni af jóga æfingunum til að ná betri slökun í gegnum verkina. Sat á hnjánum og þegar verkurinn byrjaði reisti ég mig með hendur upp og lét öndunina stjórna leiðinni niður og hendur með.
Þetta kom mér í gegnum nóttina án þess að þurfa vekja manninn minn því ég hugsaði að ef dóttir okkar kæmi fljótt þá yrði hann í það minnsta að vera úthvíldur til að hugsa um okkur mæðgur.
Kl. 6 um morguninn lét ég renna í bað og hringdi upp á deild til að láta vita að við kæmum mögulega síðar um daginn og ég þyrfti því ekki gangsetninguna daginn eftir. Þegar þetta var voru ca. 5 mínútur á milli verkja en mér leið samt eins og ég hefði stjórnina og vantaði ekki frekari hjálp í gegnum verkina.

Um kl. 8 kom maðurinn minn fram og byrjaði að tímasetja verkina fyrir mig því ég treysti mér ekki lengur til þess, honum leist ekki á blikuna því hann náði ekki 3 mínútum á milli verkja og taldi tímabært að við myndum fara upp á deild. Ég fór því að klæða mig og reyndi aðeins að  borða og um kl. 10 vorum við komin upp á deild þar sem dásamleg ljósmóðir tók á móti okkur og tilkynnti að ég væri komin með 6 í útvíkkun og að öllum líkindum yrðum við foreldrar þennan dag!

Við fórum á fæðingarstofu og hittum aðra dásamlega ljósmóður sem tók við fæðingar óskalistanum mínum og lét renna í bað. Ég fór í baðið og spjallaði við hana um listann og tók hún sérstaklega fram að ég væri greinilega mjög vel undirbúin frumbyrja og spurði hvort ég væri búin að vera í jóga eða öðrum undirbúningi þar sem ég væri svo einbeitt, slök og undirbúin þrátt fyrir litla hvíld um nóttina. Verkirnir fóru að versna en ég hélt mínu striki í öndun og æfingunni og auk þess greip ég í gaddaboltann og var ofan í baðinu.

Kl. rúmlega 13 var ég komin með 8 í útvíkkun og fór að bæta við glaðloftinu þar sem verkirnir voru ansi harðir. En með glaðloftinu hélt ég samt alltaf í öndunina og gaddaboltann og komst þannig áfram. Á meðan þessu stóð reyndi ég að fara með í huganum möntrur sem ég hafði tileinkað mér úr jóganu.
Uppáhalds mantran mín sem hjálpaði mér mest var ÁST – Anda, slaka, treysta; með kommu yfir býr til ást ❤️ en þegar ég var alveg að gefast upp og að fara öskra og biðja um mömmu mína og segja að ég gæti ekki meir mundi ég eftir orðum vinkonu minnar sem sagði að þegar maður væri á þessum stað í fæðingunni væri svo lítið eftir svo ég ákvað að sleppa því og öskra frekar upphátt aðra uppáhalds möntru (maðurinn minn segir reyndar að ég hafi rétt muldrað hana en það er önnur saga) “ÉG ER OPINN FARVEGUR LÍFSINS” til þess að láta líkamann heyra að ég gæti þetta! En ég kom bara út orðunum  „ég er opinn farvegur“ og við það hélt ljósmóðirin að ég væri að biðja um mænudeyfingu en þegar ég endurtók þetta sprungu maðurinn minn og ljósmóðirin úr hlátri því ég hafði ekkert sagt í mjög langan tíma. Stuttu síðar baðst ég afsökunar á því að hafa pissað útum allt en manninum mínum tókst að sannfæra mig um að þetta hafi verið  „dásamlega tæra og flotta legvatnið“  sem hafi verið að fara.
Rétt fyrir vaktaskiptin kl. 3 var ég komin með 10 í útvíkkun og mátti því fara að rembast en átti erfitt með að ná því hvernig best væri að gera það. Kl. korter í 3 mætti nýja ljósmóðirin ásamt ljósmóðurnema og ljósmóðirin sem hafði verið með okkur allan tímann sagðist ekki tíma að fara alveg strax því hún héldi að barnið væri alveg að koma, hún hafði rétt fyrir sér því 20 mínútum síðar, kl. 15:05, poppaði fullkomna litla dóttir okkar í heiminn með hraði og kom okkur öllum á óvart hversu hratt hún kom enda kom hún öll út í einum rembingi! Maðurinn minn missti næstum af því þar sem hann var að hjálpa mér að rembast, hann hafði ætlað að biðja um að taka á móti dóttur okkar en þar sem allt gerðist svo hratt var það þannig að ljósmóðirin rétt náði að grípa hana!

Það sem ég get ráðlagt öðrum eftir mína reynslu er að gera haföndunin að ykkar besta vini, æfa hana í tímunum og heima fyrir með fæðingarfélaganum. Öndunin breytti öllu, vegna hennar var ég róleg ALLAN tímann og náði þar með að halda í traust mitt á líkama mínum fyrir verkefninu. Þegar ég datt út af sporinu kom maðurinn minn mér til bjargar því hann var búinn að æfa öndunina með mér heima og vissi hvernig hún virkaði.
Þegar ég lít til baka sé ég hvað allur undirbúningurinn í jóganu hjálpaði mér að upplifa mína draumafæðingu og fara inn í ferlið með ÁST að leiðarljósi, vitandi það að sama hvernig færi myndi dóttir mín koma í heiminn eins og hún ætti að gera og að það yrði því mín jógafæðing.

Gangi ykkur öllum sem allra best og ekki missa trúna þið sem eruð eða munið ganga fram yfir settan dag, litlu ljósin ykkar munu koma❤️

Kærleikskveðja,
Sigríður Erla